Sploŭ viečar vianok pramianisty
z šypšyny i makaŭ čyrvonych,
u niebie paviesiŭ pračystym,
na jasnych niabiosnych zahonach...
A soncu vianok spadabaŭsia,
u čyrvani soncu da tvaru...
Tak – zachad u farby prybraŭsia,
tak viečar zaniaŭsia pažaram.
Usio, što takim było znanym,
adrazu zrabiłasia dzivam:
nastolnikam, zołatam tkanym,
pasłałisia žytnija nivy,
ahniom zaharełisia strechi,
sady i viaršałiny boru,
i husta praz chmaraŭ uzrechi
sypnułi, jak zierniaty, zory.
Biarozaŭ zialonyja ruki
zastyhłi, by ŭ časie małitvy,
pračnułisia nočnyja huki,
niačutyja ŭ dzień pracavity,
Zatrośsia łaźniak ź pieralaku,
pačuŭšy krok čornaje nočy...
I rosami viecier zapłakaŭ,
u zmroku chavajučy vočy...
1932, Chełmna.
|
|
